Dostlarım ve Yalnızlığım

Yalnızlık hiç kimsenin istemeyeceği bir şeydir aslında. İnsan nasıl yalnız kalabilir ki? Geriye doğru bakabilmek yeter aslında yalnız kalamayacağımızı anlamamız için. Çünkü hatıralarımızda, anılarımızda en güzel zamanlar sevdiklerimizle, dostlarımızla birlikte geçirdiğimiz zamanlardır. Oysa yalnız kaldığımızda hüzünleniriz çoğu zaman.



En güzel zamanlarımız dostlarımızla, sevdiklerimizle birlikte olduğumuz zamanlardır. Oysa her yalnız kalışımızda hüzünleniriz. Çünkü yalnızlık zordur ve üzer insanı. Çevremize baktığımız zaman bunun farkına varırız aslında. Sokakta ya da caddede nerede olursa olsun çevremize baktığımızda arkadaşlarıyla, dostlarıyla birlikte gezen insanlar sevinçlidir. Yüzlerinde çevreye neşe saçan bir tebessüm vardır her zaman. Oysa tek başına gezen birisi hüzünlüdür çoğu zaman. Kim bilir belki de üzülecek bir nedeni bile yoktur kendince. Ama yalnızlık üzer onu farkında olmasa bile.



En çok mutlu olduğumuz zamanları hatırlayalım şöyle bir... Sizde fark etmişsinizdir, aslında en mutlu anlarımızda çevremiz sevdiklerimizle doludur. Belki birileri diyecek şimdi mutluyuz onun için çevremiz kalabalık ya da tam tersi hüzünlüyüz ondandır çevremizde kimsenin olmayışı. Elbette bu da bir bakış açısıdır. Sonuçta günümüz dünyası doğru olsa da olmasa da insanların bakış açılarına saygılı. Oysa benim gözlemlerim ve deneyimlerim hiçte öyle söylemiyor. Çünkü insanların tek başlarına kaldıkları zaman çok kolay hüzünlendiklerini ve üzülmeye yatkın olduklarını görmek hiçte zor değildir. Tek başımıza kaldığımız zaman ilk başlarda mutlu olsak bile hüzünlenmemiz uzun sürmez. Ya da hüzünlüysek; zaten hüzünlüysek mutlu olmak o kadar zordur ki tek başımıza, daha da hüzünlenmezsek daha iyidir çoğu zaman. Oysa sevdiklerimizle birlikte olduğumuz zaman öyle midir? Tabi ki öyle değildir. Sevdiklerimizle birlikte olduğumuz zamanlar hüzünlerimiz azalır. Mutluluklarımızsa tam tersi çoğalır. Bu durumu destekleyecek bir de sözümüz vardır. Mutluluklar paylaştıkça çoğalır, acılar paylaştıkça azalır diye.



Bazen o kadar çok üzgün oluruz ki... Nasıl başa çıkacağımızı bilemeyiz. Her kim olursa olsun birisi geldiği zaman söylediğimiz söz yalnız kalmak istiyorumdur. Bu söz yalnız kaldığımız zaman acımızın hafiflediği için değildir oysa. Hiç fark etmedik değil mi daha önce ama bu söz acımızı doyasıya yaşayabilmek içindir. Bu gibi sözler genellikle ya çok sevdiğimiz bir şeyi ya da çok değerli bir şeyi kaybettiğimizde dökülür dilimizden. Bunu söyleme sebebimizse mutluluğunu doyasıya yaşayamadık hiç olmazsa acısını doyasıya yaşayalımdan ibarettir. Yoksa yalnız kalmak acımızı hafiflettiği için değildir.



Ne kadar üzgün olsak ta, acımız ne kadar büyük olsa da; bir dost, bir sevdiğimiz yanımızda olduğu zaman azalıverir acılarımız hüzünlerimiz. Çevremiz dostlarımızla, sevdiklerimizle dolu olduğu zaman acılarımız dağılır, hüzünlerimiz yok oluverir. Benim yazacaklarım bu kadar sanırım. Siz değerli insanlar sevdiklerinizle ve dostlarınızla birlikte olmanız dileğiyle…



Ömer Osman ŞAHİN

23 Ocak 2011

22:20